Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Ισορροπία



Ας μη μιλήσουμε για μας
Ας μιλάμε πλέον για τα σύννεφα
Για τα χιόνια στα βουνά
Για τη φωτιά και το τσουκάλι
Για την τροφή
που αποζητά τόσο ο κόσμος
Για τα μολυσμένα κύτταρα
και τα μαραμένα νούφαρα στις λίμνες
Όχι άλλο για προσωπικές ανησυχίες
που κάνουν τον καρπό να σαπίζει
Ούτε για μουσικές
που ενώνουν ,που χωρίζουν
Ας μιλήσουμε για το βόμβο του σμήνους
την ανάγκη του που κρέμεται
Τα σιγοψιθυρίσματα  των σκαθαριών
που μας τιμούν μέσα στο χώμα
Τα καλειδοσκόπια της ψευδαίσθησης
ίσως να διαλύσουν
την πανδαισία την υπαρκτή
Ας μιλήσουμε για τα χέρσα χωράφια
και το σπόρο που μάταια κείται
Το νερό της βροχής που θρέφει τους ουρανίσκους
των θηλαστικών
Αυτό που μας αποζητά έχοντας νοηθεί
Ας μιλήσουμε πλέον για μας
Τον ένα με τον άλλο
σειρά κλαδιά
το ψηφιδωτό στο Σύμπαν
τις γκρεμισμένες στέγες ανήλιαγων σπιτιών
από θειάφι και σπέρμα κακό
από κάρβουνο και διαμάντια αστραφτερά
Ας αφήσουμε τα πάθη για μετά
Μετά το τέλος του υπάρχοντος ουρανού
Αυτού που κοιτά νωχελικά ο ερωδιός ζευγαρώνοντας
Ας γυρίσουμε πίσω
στα πρώτα βήματα του νου
εκεί όπου ΄δάκρυζαν από συγκίνηση οι κερασιές
χασκογελούσαν οι αγριόχοιροι
μπρος στις ατέλειωτες ξιφασκίες των μάταιων
χλευάζοντας τις εκρήξεις των σπλάχνων της
οι ρίζες και τα βρύα
βέβαια πως θα επικρατήσουν
πάνω σε κρανία αιματοφορεμένων ασπίδων
σα λιπάσματα αέναα στον πόλεμο της
Και μεις πλάσματα είμαστε
τροφή θα ζητήσουμε κι ας τη στερούν
να μας αρκεί η τροφή και όχι παραπάνω
απ την τροφή του διπλανού
Όταν οι πόρτες θ ανοίξουν
και θα ξεχυθούν οι σωρεύσεις
να καταπνίξουν τους σωρείτες
εμείς θα ξαποσταίνουμε
κάτω απ τη σκιά του παχύφυλλου
θα βουτάμε στις καλαμιές
και θα σας βλέπουμε από ψηλά
Θα σας απλώσουμε το χέρι
και σεις από φόβο τότε
θα συρθείτε ξοπίσω
μέχρι να επέλθει
η Ισορροπία


Άοκνα



Άοκνα  σύννεφα και άοκνες εκτάσεις

εκεί που ζούμε τις μικρές μας παραστάσεις

εκεί που θέλησες στο μέλλον ν ‘αποδράσεις

με μονοπάτια από τσιμέντο και χαρτί



Άοκνες θύμησες και άοκνες προτάσεις

μεθυστικές προσωπικές σου ανατάσεις

άσαρκα άστρα λαμπυρίζουν στις εντάσεις

σε μια τρελή μυσταγωγία της ζωής



Άοκνα ζήτησες το μέλι να κεράσεις

στους γαλαξίες που διπλώνουν να περάσεις

στους μύριους πόθους και μικρές μας αναστάσεις

το χώμα σίδερο , αχάτη φυλακή



Περικοκλάδες ανατέλλουν στις διαβάσεις

σε σπρώχνει η μοίρα τα μικρά να προσπεράσεις

σε κήπους ζωηρούς το αύριο να διαβάσεις

εξημερώνοντας αγρίμια και στρατούς



Η ανθρωπότητα ξεπέρασε το νήμα

εκεί που άλλοτε σε ξέβρασε το κύμα

συμμορφωμένος με την ίδια σου ευθεία

ακολουθώντας τις αρχέγονες κλωστές



Ένα το φως και μπρος στη φύση σου προβάλει

παιδία του ήλιου με στεφάνια στο κεφάλι

οι νικητές από μια κόλαση μεγάλη

αφήνουν πίσω τα σκοτάδια μιας ζωής



που τη σημάδεψαν ανέλπιδες αιτίες

καταστροφές ,ευτελισμοί ,υπεραξίες

ο υπερούσιος τροφός που ξεπροβάλει

υπενθυμίζει τις μεγάλες προσταγές



Να ζεις στα έμβια και ν ‘αγαπάς με βία

Όσα χαρίστηκαν και έχουν ξεχαστεί

Την ακατάπαυστη βουή και τη σοφία

Που ’χουν τα σπλάχνα και οι ρίζες μες στη γη