Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ένας Ιούνιος, ένας Ιούλιος ...

Θυμωμένο όστρακο (Ιούλιος)

Καθώς το φως παιχνιδίζει στο καθρέφτισμα των ματιών σου
θυμάμαι την καταστροφή των ηρωικών μου παρορμήσεων
Θυμάμαι
Το θυμωμένο όστρακο
Την εθελούσια αγέλη
Το σάκο των διατυμπανίσεων
Την οργισμένη κάθοδο
Μιας ιδέας
Την άνωση
Της αιμάτινης ύλης
Τις φλέβες να κρούονται
Απ το βάρος της επιδίωξης
Της σύντηξης
Και μια απαλή καταχνιά να κάθεται
πάνω στους οργανισμούς
πάνω στα σώματα που μας έθρεψαν
υποδηλώνοντας ζωή
ζωή που πάλλεται
μέσα στο θυμωμένο όστρακο .
Ζωή που θα επικρατήσει


Ζητώ (Ιούνιος)

Για όλα τα αδέρφια μου που σταμάτησαν
Τα αδέρφια μου που χάθηκαν σε μάταια παζάρια
Το αίμα μου που χύθηκε σε οχετούς ακολασίας
Τα σπλάχνα μου που διερράγησαν παρακολουθώντας πτώσεις
Ζητώ το λόγο
Για τα αδέρφια που ατένισαν μαύρες ανατολές
Τις φλέβες μου που εγκωμίασαν νέα δεινά
Τις τσέπες μου που άδειασαν από ευχές
Τα ψίχουλα που κυλίστηκαν χωρίς να δείχνουν
Ζητώ το λόγο
Σπρώχνοντας σπρώχνοντας σπρώχνοντας
Αυτή τη μάζα
Από ληγμένες αποφάσεις
Παραδομένα τα παιδιά στα σαγόνια
Της αδηφάγας αδιαφορίας
Γι αυτά τα παιδιά
Ζητώ το λόγο
Ζητώ το λόγο τώρα
Που γκρεμοτσακίζομαι σε αμφίβολες οργές
Στα βράχια μιας ανόμοιας μοναξίας
Τη μοναξιά του πέφτοντα
Τη μοναξιά της ξερολιθιάς μα και της αρμύρας
Του απύθμενου βυθού μα και της φωτεινής επιφάνειας
Τώρα ζητώ το λόγο
Τότε απλά τηρούσα