Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

iχνη

Θέλω να χαθούν τα ίχνη μου
να σβηστούν
να απολέσω το βάρος της αιωνιότητας
του εγκλωβισμού σε ένα σαρκίο
με αντοχές,δυνατότητες και εγκοπές
την εγκόλπωση του μπλε
του υδάτινου τείχους που με προσπερνά ολένα
μέρα τη μέρα ,μαζί με το φόβο
τον αγνωστο κανόνα
να γίνω σάρκινη άμμος
που σκορπούν ανόθευτα τα παιδάκια στα προσωρινά κάστρα τους
να γίνω ηχώ του κάποτε ,να μεθύσω με το Τώρα ,το αδυσώπητο
σαν ηλιαχτίδα που ξεσπά πίσω απ το λευκοστόλιστο όρος της ξερολιθιάς
σαν ήλιος που καταπίνει την απέραντη έκταση λίγο πριν σβήσει με παφλασμό
σα τις καρδιές που σκιρτούν μέσα στα άσπρα δρομάκια
κατω απ τη λάμπα φθορισμού που τρέμει επικίνδυνα
να συρθώ μες στις κάθε λογής γωνιές
χωρίς την απειλή της αιχμηρότητας
να κυλιστώ στην άλμη του μεσημεριού
και στα βραχάκια που μεσουρανεί ο κάβουρας
να γίνω ένα με μένα
μια αναρριχητική παραφυάδα ππυ σκαρφαλώνει στις ασβεστένιες στέγες
αυτά τα ροδοκόκκινα άνθια που αιχμαλωτίζουν μανιασμένα ζευγάρια παπαράτσι
σ αυτές τις πέτρες που λες και υπάρχουν για ένα και μόνο σκοπό
να περπάτηθούν ,να μετρηθούν με τα βήματα ,με το ποδοβολητό των αλογων
επισημαίνοντας τον ερχομό σου
στους ανέμους που κονταροχτυπίουνται ποιος θα υπερισχύσει στο δέρμα
μεταφέροντας ,λέιψανα άλλων εποχών ,σημαίων που γδάρθηκαν
πολιορκημένων κραυγών ,ματωμένων ξεπεσμών
σ ένα μεσήμερο φως που τα σκεπάζει όλα
τα φτερά των πουλιών ,την ασημόσκονη στα χέρια
τις επιπλέουσες προσπάθειες ,την προσωρινή νίκη του εφήμερου
τα ακαρδα ψαροκάικα που τσαλακώνουν τη γυαλιστερή επιφάνεια σου
τις μυλόπετρες που ακόμα γυρνούν κι ας έχουν σωπάσει χρόνια
το ταξίδι που χρόνια συνεχίζεται ,πάντα στο ίδιο μέρος
την αστείρευτη πηγή που πρωτογέννησες
τη διύληση της ευτυχίας,τον ανικανοποίητο αλαλλαγμό
τη μέθη που προσφέρουν δύο νεάρές υπάρξεις
στη σύγχυση της αλήθειας με το "θέλω"
να ζητώ να υπάρχω
σαν ίχνος που ξεχάστηκε ...