Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Για τους δρόμους τους μικρούς

Θέλω να βρω ένα ποίημα που να μιλάει για δρόμους
Όχι  για ανομολόγητα πάθη του γελοίου γένους των ανθρώπων
Μόνο για δρόμους
Όχι για δρόμους μεγάλους και πολυσύχναστους
Μόνο για κείνα τα δρομάκια τα παράπλευρα από τις ασφάλτους
Και τις εθνικές οδούς
Στρωμένα με χώμα ,πλαισιωμένα με τα χλωμά δεντράκια
Αυτά που βλέπεις απ το τζάμι και το μάτι σου χάνεται στις άκρες του ορίζοντα
Ενός ορίζοντα μαβί ,με υγροκιτρινισμένα φύλλα ,με την ανάσα του παγετού
Που εκτείνονται σε προορισμούς άγνωστους ,ασήμαντους
Περπατημένα από ανάγκη ,από βιοπορισμό ,χωρίς την αίσθηση
Χώμα και λάσπη και νερό ,χαλαζίας και κάτασπρο ,οι αντανακλάσεις του καφεπράσινου
Και δίπλα σου αυτά τα απομεινάρια ξύλου ,που έμελλε να στήσουν αυτή την εικόνα
Και η μυρωδιά της αλήθειας ,καθώς χουφτώνεις με λύσσα το αυτί σου
Να αφουγκραστεί την τελετουργία της στιγμής
Της ψυχής
Που πάλλεται αργοσβήνοντας μέσα σε αχνισμένα χωράφια
Πίσω από ρυάκια και κανάλια ,τα κοάσματα και οι τριγμοί
Το άγριο στάχυ που δέρνει τον άνεμο
Και τα ζωύφια που αναστατώνουν τους αμανίτες
Υπάρχουμε και εμείς



Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Ξημέρωμα ,κοσμήματα ,νυχτερινό

Ξημέρωμα ,κοσμήματα ,νυχτερινό

Καθώς περπατώ θυμίζω τις λευκές ιαχές των ποδηλατων
Το λευκο που χάνεται πίσω από τσιμεντένιους τοίχους
Τη στροφή στη γωνία, εκεί που ξεδιπλώναμε τις διαμαντένιες θλίψεις
Την έκρηξη της διαύγειας στον ψίθυρο
Κοιμήσου απαλά με πούπουλα στη λεπίδα
Στο συνεχές ξημέρωμα
Σταματώ να σε μυρίσω
Δε χάνεσαι ,στο κλάμα του μωρού
Διαθλάται ο νους και χαυνώνονται τα άκρα
Αναζητήσεις μεγάλων ηπείρων
μέσα στο γρασίδι,μέσα στα χόρτα
στη χορταριασμένη επιφάνεια
Ακριβώς την ώρα που το πέταλο ανοίγει δροσισμένο
και αμβλύνεται ο κορμός
Περίσσεψαν οι σφαίρες οι γυάλινες
Η αντανάκλαση ,το ειδώλιο
Νεκρά κοσμήματα ασάλευτα
Με το νερό να παλλεται
Νερό, λουσμένα κοσμήματα
Φωταψία και θαλπωρή
Λυγισμένα
Κάμπτονται στο μεσημβρινό θέρος
μέχρι να τ' αρπάξει η νύχτα

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ένας Ιούνιος, ένας Ιούλιος ...

Θυμωμένο όστρακο (Ιούλιος)

Καθώς το φως παιχνιδίζει στο καθρέφτισμα των ματιών σου
θυμάμαι την καταστροφή των ηρωικών μου παρορμήσεων
Θυμάμαι
Το θυμωμένο όστρακο
Την εθελούσια αγέλη
Το σάκο των διατυμπανίσεων
Την οργισμένη κάθοδο
Μιας ιδέας
Την άνωση
Της αιμάτινης ύλης
Τις φλέβες να κρούονται
Απ το βάρος της επιδίωξης
Της σύντηξης
Και μια απαλή καταχνιά να κάθεται
πάνω στους οργανισμούς
πάνω στα σώματα που μας έθρεψαν
υποδηλώνοντας ζωή
ζωή που πάλλεται
μέσα στο θυμωμένο όστρακο .
Ζωή που θα επικρατήσει


Ζητώ (Ιούνιος)

Για όλα τα αδέρφια μου που σταμάτησαν
Τα αδέρφια μου που χάθηκαν σε μάταια παζάρια
Το αίμα μου που χύθηκε σε οχετούς ακολασίας
Τα σπλάχνα μου που διερράγησαν παρακολουθώντας πτώσεις
Ζητώ το λόγο
Για τα αδέρφια που ατένισαν μαύρες ανατολές
Τις φλέβες μου που εγκωμίασαν νέα δεινά
Τις τσέπες μου που άδειασαν από ευχές
Τα ψίχουλα που κυλίστηκαν χωρίς να δείχνουν
Ζητώ το λόγο
Σπρώχνοντας σπρώχνοντας σπρώχνοντας
Αυτή τη μάζα
Από ληγμένες αποφάσεις
Παραδομένα τα παιδιά στα σαγόνια
Της αδηφάγας αδιαφορίας
Γι αυτά τα παιδιά
Ζητώ το λόγο
Ζητώ το λόγο τώρα
Που γκρεμοτσακίζομαι σε αμφίβολες οργές
Στα βράχια μιας ανόμοιας μοναξίας
Τη μοναξιά του πέφτοντα
Τη μοναξιά της ξερολιθιάς μα και της αρμύρας
Του απύθμενου βυθού μα και της φωτεινής επιφάνειας
Τώρα ζητώ το λόγο
Τότε απλά τηρούσα

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Άλλαξε ...

Άλλαξε το χρώμα μα όχι η συνηθεια ...