Θέλω να βρω ένα ποίημα που να μιλάει για δρόμους
Όχι για ανομολόγητα πάθη του γελοίου γένους των ανθρώπων
Μόνο για δρόμους
Όχι για δρόμους μεγάλους και πολυσύχναστους
Μόνο για κείνα τα δρομάκια τα παράπλευρα από τις ασφάλτους
Και τις εθνικές οδούς
Στρωμένα με χώμα ,πλαισιωμένα με τα χλωμά δεντράκια
Αυτά που βλέπεις απ το τζάμι και το μάτι σου χάνεται στις άκρες του ορίζοντα
Ενός ορίζοντα μαβί ,με υγροκιτρινισμένα φύλλα ,με την ανάσα του παγετού
Που εκτείνονται σε προορισμούς άγνωστους ,ασήμαντους
Περπατημένα από ανάγκη ,από βιοπορισμό ,χωρίς την αίσθηση
Χώμα και λάσπη και νερό ,χαλαζίας και κάτασπρο ,οι αντανακλάσεις του καφεπράσινου
Και δίπλα σου αυτά τα απομεινάρια ξύλου ,που έμελλε να στήσουν αυτή την εικόνα
Και η μυρωδιά της αλήθειας ,καθώς χουφτώνεις με λύσσα το αυτί σου
Να αφουγκραστεί την τελετουργία της στιγμής
Της ψυχής
Που πάλλεται αργοσβήνοντας μέσα σε αχνισμένα χωράφια
Πίσω από ρυάκια και κανάλια ,τα κοάσματα και οι τριγμοί
Το άγριο στάχυ που δέρνει τον άνεμο
Και τα ζωύφια που αναστατώνουν τους αμανίτες
Υπάρχουμε και εμείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου