Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Ξαπλωμένος σε μια ρωγμή της σπείρας

Αναδεύοντας κλεμμένες υποσχέσεις

Περιορίζοντας τις οπτικές σκιάσεις

Διεσταλμένος ,διαθλώμενος ,απόγειος

Προσδιχορίζοντας

ΣΤο βάθος

Η παραμονή

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Οι καλημέρες ...

Οι καλημέρες των ερώτων

Οι σαγιονάρες των ανεκπλήρωτων πόθων μας .Σουλατσάρουν με χάρη ,με μανία πάνω στο χωματόδρομο ,μέσα στα μίνι μάρκετ των ερώτων πάνω στα κεφάλια μας ,αφήνουν σημάδια Made In China ,σημάδια χάδια ,περαστικές ,ανέμελες αιμοβόρες ,διάχυτες σαν τον άνεμο ,πάνω μας ,ανελέητες ,θερμογόνες αιτιάσεις για μια αυτοκτονία και για μια γέννεση .Σταματούν για λίγο χαμογελούν ,συναγελάζονται ,φορούν μαυρισμένα κορμιά ,κατακόκκινες περιηγήσεις , αγοράζουν τσιγάρα και γάλα και ξεπλένουν με άσπρο φως το πρωινό .Δοκιμάζουν τις αισθήσεις μας με αντηλιακά χαμηλού βαθμού προστασίας απροστάτευτοι πίσω από τον πάγκο με τις κονσέρβες και παιχνιδίζουν στο κύμα του σωρού των προσφορών από καλλυντικές αναθυμιάσεις .Μας οδηγούν στο πλησιέστερο ψυγείο από δροσερές πορτοκαλάδες και χυμούς ,μας περιπαίζουν με αγορές κάτω του μετρίου ,πισωπατούν μπροστά στη θωριά του κρεμώδους φόντου ,ενθουσιάζουν και ενθουσιάζονται αφήνοντας μικρά ρεβιθιά, χαμόγελα πάνω στο λαβύρινθο κι ύστερα χάνονται ξαφνικά ,χαυνωτικά ,νομίζοντας πως πλήρωσαν το αληθινό αντίτιμο στο ταμείο των καλοκαιρινών ηδονών .Μετά ο ήλιος, τόσο καταλυτικός που θα ‘ θελες να ξεχυθείς μέσα στις φυλλωσιές των δέντρων ,να κελαϊδίσεις τη ραστώνη της μέρας ,τη σκόνη που σηκώνουν τα περαστικά αμάξια με το τρέιλερ να βουτήξεις στα βουνά που υψώνονται γύρω ,να γυρίσεις γύρω από τα στέκια τους κι αυτές νάτες εκεί πίσω σου γύρω σου μπροστά σου ,απειλητικές μαινάδες ,μπροστά στους πάγκους με τα ροδάκινα .Ένας παγωμένος φραπέ, καφέ σαν την επιθυμία θα καταπραΰνει τη σύληση …

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Πέρασαν ..

Πέρασαν οι μέρες που χαμογελούσα .Οι μέρες που ανακτούσα τη σιωπή μέσα από τη νηνεμία των καιρών .Ανάξιος θρόνος γελοία προσμονή των αμοιβών σε ένα μάταιο κυκλικό πανηγύρι ,με σαλτιμπάγκους και φαντάσματα ,τρομαχτικές μορφές και ήπιες δράσεις ας τους τώρα να σε πάρουν απ ‘το χέρι και να σε σύρουν σε κοιτάσματα πίσσας με τα απλωμένα χέρια τους να μισούν κάθε έκφραση πάνω στο καταρρακωμένο σώμα σου ,κάθε μικρό χαμόγελο που αποπειράται να πέσει μέσα στην παγωμένη σου νύχτα ,ας’ τους να παρασύρουν τις νοήσεις με αυτή τη διαστροφική πεποίθηση πως ο νοών θα θυσιαστεί εις χάριν του θεάματος πως κι αυτή η μουσική δεν σου πρέπει ,αυτή που τώρα ακούγεται ,αλλάξτε το ρυθμό το τέμπο τις μελωδίες ,σκοτείνιασε στα έγκατα σου και αναδύεται το άμετρο μίσος ,ανοίξτε τις πύλες τις φωτιάς ,μ ‘ακούτε ,είμαι εδώ , και χάνομαι ,μέρα τη μέρα ,γουλιά τη γουλιά ,χάνομαι στο λειασμένο τοπίο σας ,χάνομαι στις κορεσμένες συγκεντρώσεις σας ,στα ανήλιαγα σας χάδια ,στο ανούσιο σας νάιλον ,στις κομπορρημοσύνες σας και τα κάθε εκτροχιασμένα σας «Ζήτω» ,σ αυτή τη λαίμαργη σιωπή που απειλεί να μας καθιερώσει σαν τις μορφές που αποδιώχναμε μέσα στους ραγισμένους αντικατοπτρισμούς μας ,ναι τα θέλω όλα και όλα τώρα ,πριν να είναι αργά για όλους μας ,ουρλιάζω μανιασμένα πως δεν είναι έτσι ,δεν το είχα φανταστεί ,δεν καταλαβαίνεται, πως το χείλος μας πλησιάζει πως συντρίβετε με μανία τις απελπισμένες μου προσπάθειες ,πως και γω τώρα σας ακολουθώ πειθήνια μέχρι τη νέα μου ανταμοιβή μέχρι να πάρω το μερτικό μου και να μου γλύψετε τις πληγές ,να συναινέσω και να αναβάλλω να συναινέσω και να αναβάλλω να συναινέσω και να αναβάλλω ,να συναινέσω και να αναβάλλω …

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Η λάμψη που λησμονήσαμε

Επιτέλους μια στιγμή διαύγειας .Τα αστέρια μας λοιδορούν που δεν τα συμπονέσαμε ,τόσο καιρό μόνα ,χωρίς εμάς ,χωρίς αυτά ,την ίδια την ύλη που μας ενώνει .Λαμπύριζαν ανέμελα χωρίς να μας βλέπουν ,μα μας ήθελαν ,να επιβεβαιώσουμε τη λάμψη τους .Μας είχαν ανάγκη τα ‘αστέρια .Και ‘μεις αποστρέφαμε το βλέμμα εκδικητικά , προς εκείνα ,προς εμάς ; ,προς το αιώνιο ,το αέναο αυτό που μας τρόμαζε ,μας έβγαζε τα σωθικά ,κι αυτά προσπαθούσαν ,κατέβαλλαν ,καταβάλλονταν ,μα ήταν εκεί ,δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν ,αυτό ήταν ,αντανακλούσαν ,ήταν καθρέπτες .Μα τι αξία έχει ένα ς καθρέπτης χωρίς το είδωλο ; Για μας υπήρχαν ,απλά ,πάντα ,συνεχώς , αυτά όμως γνώριζαν πως ήταν εκεί για μας και εκλιπαρούσαν για λίγη συμπόνια .Εμείς αμαθείς ,ως είθισται και αυτοκαταστροφικοί κατεβάζαμε τα μάτια, με μανία ,να καταβροχθίσουμε το χώμα ,το ίδιο υλικό μας ,να καταπιούμε τόνους τσιμέντο και άσφαλτο και πέτρα ,τα υλικά της δικής μας διανόησης ,με την ψευδαίσθηση ότι μας ανήκουν και δεν πληγώνονται στην κακομεταχείριση μας .Και η λάμψη πουθενά , στα τείχη που υψώσαμε περιπαιχτικά , σχεδόν αδιαπέραστα … Κι έφτανε μόνο μια κίνηση για ν’ αποκτήσουν όλα νόημα μα η κίνηση αυτή είχε αποτραπεί από τις συνήθεις αντιδράσεις …Και τότε ανέλαβε μια αίσθηση ,μας έκλεισε γλυκά τα μάτια , απάλυνε την ψευδαίσθηση , τις άγριες αλήθειες ,που τόσο αχόρταγα επιζητούσαμε …και έτσι ξαπλωμένοι ,με τα μάτια κλειστά κάτω από τόνους επεξεργασμένης σκόνης ,θαμμένοι στα έγκατα ,πάψαμε να αποζητούμε .Ελαφρά στην αρχή μετά όλο πιο έντονα ,ήρθαν επισκέπτες από άλλες εποχές ,την ίδια πάντα εποχή ,αυτή τη μία ξεσηκώνοντας κύματα ευφορίας και αγαλλίασης .Και να που η λάμψη ,μέσα στο σκονισμένο μας τεχνητό σκάφανδρο έκανε την εμφάνιση της αισθητή ,και μετά άλλη μια κι άλλη ,σα μικρές φλογίτσες στην αρχή ,μετά σα πυγολαμπίδες ,όλο πιο έντονη λάμψη ,απ άκρη σ άκρη άναβαν οι πυρσοί στο σώμα ,κόκκινες εκρήξεις ,κηλίδες φωτός ξεχύνονταν και όλο και πύκνωναν .Ώσπου έγιναν μία μάζα φωτός , μια ενιαία συμπαγής λάμψη ,ώστε πλέον δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά αυτή η έντονη λάμψη , η στοργική λάμψη που τύφλωνε τις αλήθειες ,θάμπωνε τους χώρους και αφαιρούσε τα σχήματα από τις όψεις και γιγαντώνονταν και έλαμπε πλέον δυνατά με ειλικρινή ευκρίνεια . Πεταχτήκαμε τότε πάνω , έντρομοι ,ανοίξαμε τα μάταια και τα στρέψαμε στον ουρανό .Ναι τα αδέρφια μας ,οι καθρέφτες μας ήταν εκεί έλαμπαν ,σα να μας χαμογελούσαν ,σα να μας καλωσόριζαν …

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Επιστροφή ;

Σ 'αυτό τον ονειρόδρομο ,μόνο το μέλλον υπάρχει .Παρελθόν συγκλίνον ,κατακυριεύεται από την αγωνία να θρυμματιστεί , να εκδράμει προς άγνωστον .Μέχρι της παρούσης , η νεκρική σιωπή ... Το θύμα αναρρώνει ,αναπλευρίζεται ,σκονταφτει ,λιποψυχεί .Άραγε γνώριζε τη μοίρα ,ή το έκλωσε περίτεχνα στην απαρχή ,στον κυκλικό μηδενα .Μηδέν = 1, ένα άτομο ,ένα θύμα ,ένας διώκτης ,ένας καθρέπτης ,μια ,μία τιμωρία ,μια στάση , μία έκρηξη , μία αδυναμία ,εισροή της αδυναμίας της ανάγκης ,μία ,μία κάθαρση ,ειρωνικά ,αποτροπιαστικά ,απο ποιο ποσό κρέμεσαι απόψε ανάγκη μου ,αδυναμία μου ... Και τι είναι αυτά ,που κυλούν ,καίνε ,καταχαρακώνουν το πρόσωπο σα ρέματα κοφτερά ,ορίζουν τα σημάδια που άφησε πίσω ο ψεύτης πόνος ,αυτός που γελάει μπροστά στη δήθεν θριαμβολογία του ,πως σε παράτησε .Σταμάτησε ... μπορεί να πάει ήσυχος τώρα .