Η λάμψη που λησμονήσαμε

Επιτέλους μια στιγμή διαύγειας .Τα αστέρια μας λοιδορούν που δεν τα συμπονέσαμε ,τόσο καιρό μόνα ,χωρίς εμάς ,χωρίς αυτά ,την ίδια την ύλη που μας ενώνει .Λαμπύριζαν ανέμελα χωρίς να μας βλέπουν ,μα μας ήθελαν ,να επιβεβαιώσουμε τη λάμψη τους .Μας είχαν ανάγκη τα ‘αστέρια .Και ‘μεις αποστρέφαμε το βλέμμα εκδικητικά , προς εκείνα ,προς εμάς ; ,προς το αιώνιο ,το αέναο αυτό που μας τρόμαζε ,μας έβγαζε τα σωθικά ,κι αυτά προσπαθούσαν ,κατέβαλλαν ,καταβάλλονταν ,μα ήταν εκεί ,δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν ,αυτό ήταν ,αντανακλούσαν ,ήταν καθρέπτες .Μα τι αξία έχει ένα ς καθρέπτης χωρίς το είδωλο ; Για μας υπήρχαν ,απλά ,πάντα ,συνεχώς , αυτά όμως γνώριζαν πως ήταν εκεί για μας και εκλιπαρούσαν για λίγη συμπόνια .Εμείς αμαθείς ,ως είθισται και αυτοκαταστροφικοί κατεβάζαμε τα μάτια, με μανία ,να καταβροχθίσουμε το χώμα ,το ίδιο υλικό μας ,να καταπιούμε τόνους τσιμέντο και άσφαλτο και πέτρα ,τα υλικά της δικής μας διανόησης ,με την ψευδαίσθηση ότι μας ανήκουν και δεν πληγώνονται στην κακομεταχείριση μας .Και η λάμψη πουθενά , στα τείχη που υψώσαμε περιπαιχτικά , σχεδόν αδιαπέραστα … Κι έφτανε μόνο μια κίνηση για ν’ αποκτήσουν όλα νόημα μα η κίνηση αυτή είχε αποτραπεί από τις συνήθεις αντιδράσεις …Και τότε ανέλαβε μια αίσθηση ,μας έκλεισε γλυκά τα μάτια , απάλυνε την ψευδαίσθηση , τις άγριες αλήθειες ,που τόσο αχόρταγα επιζητούσαμε …και έτσι ξαπλωμένοι ,με τα μάτια κλειστά κάτω από τόνους επεξεργασμένης σκόνης ,θαμμένοι στα έγκατα ,πάψαμε να αποζητούμε .Ελαφρά στην αρχή μετά όλο πιο έντονα ,ήρθαν επισκέπτες από άλλες εποχές ,την ίδια πάντα εποχή ,αυτή τη μία ξεσηκώνοντας κύματα ευφορίας και αγαλλίασης .Και να που η λάμψη ,μέσα στο σκονισμένο μας τεχνητό σκάφανδρο έκανε την εμφάνιση της αισθητή ,και μετά άλλη μια κι άλλη ,σα μικρές φλογίτσες στην αρχή ,μετά σα πυγολαμπίδες ,όλο πιο έντονη λάμψη ,απ άκρη σ άκρη άναβαν οι πυρσοί στο σώμα ,κόκκινες εκρήξεις ,κηλίδες φωτός ξεχύνονταν και όλο και πύκνωναν .Ώσπου έγιναν μία μάζα φωτός , μια ενιαία συμπαγής λάμψη ,ώστε πλέον δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά αυτή η έντονη λάμψη , η στοργική λάμψη που τύφλωνε τις αλήθειες ,θάμπωνε τους χώρους και αφαιρούσε τα σχήματα από τις όψεις και γιγαντώνονταν και έλαμπε πλέον δυνατά με ειλικρινή ευκρίνεια . Πεταχτήκαμε τότε πάνω , έντρομοι ,ανοίξαμε τα μάταια και τα στρέψαμε στον ουρανό .Ναι τα αδέρφια μας ,οι καθρέφτες μας ήταν εκεί έλαμπαν ,σα να μας χαμογελούσαν ,σα να μας καλωσόριζαν …