Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

(Κάπου , κάποτε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό...)

Διάλεξες τη λεωφόρο που οδηγεί εκτός.Η ταχύτητα συνεπαίρνει , η μηχανή μουγκρίζει ,

η αντανάκλαση του ήλιου πάνω στο τζάμι , άφθονη ενέργεια , η μαγευτική έρημος

του Κολοράντο απλώνεται νωχελική στις ρόδες ,η μυρωδιά των καμένων λάστιχων στην άσφαλτο.

Ή μήπως έχεις μπει στις στροφές , στο δρόμο για Θεσσαλονίκη , δίπλα στα χιονισμένα διαχωριστικά του δρόμου , με το ΝτεΣεΒω να τρέμει από το διαπεραστικό κρύο ,αναζητώντας το παλιό κάθισμα ενός μπαρ και ένα ζεστό ποτό στον ουρανίσκο ,προάγγελο νέων ανεξιχνίαστων μηνυμάτων που σημαδεύουν το νυχτερινό σκοτάδι ;

Τι σημασία έχει ο τόπος ...

Για όσους είναι ON THE ROAD σε πραγματικές ασφάλτους ή σε φανταστικούς ονειρόδρομους.

Τι ήρθε , τι χάθηκε , αυτό που αν πέρασε ,όλα μέσα σ 'ενα παιχνίδι απ 'αυτά που κρατά το μωρό στα πρώτα του βήματα κατνόησης του γύρω χώρου.Αρκέι μια τόσο απλή , άδολη , αμαθής κίνηση , για να περιφερθούν όλα αυτά που κρύβει μέσα στα δάχτυλα του , να στροβιλιστούν και να ξαναπέσουν σε μια γλυκιά διαδικασία προσμονής .

Τι ήρθε ,τι χάθηκε

αν πέρασε αυτό που πέρασε ...

Η ώρα της χαλάρωσης.Μυστικός δορυφόρος έστειλε αναμεταδιδόμενο μήνυμα από το υπερπέραν που κανείς δεν έχει τη διάθεση να παραβεί , εκτός θέλησης .

Λες και τώρα άρχισε η τροχιά του κόσμου και όλα αρχίζουν να ξεδιαλύνονται , οι ουσίες και η πεμπτουσία αφιερωμένες στην υπηρεσία του απλού , μοιρασμένες σε χιλιάδες μικροσκοπικές λάμψεις να φωτίζουν κάυι προηγουμένως σκοτεινό και αβυσσαλέο.Είδες πόσο εύκολο ήταν.

Μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη αντίστροφη μέτρηση ,χαιρετήστε το καινό.

Ή καλύτερα πιείτε κάτι για όλους μας .Στην υγειά μας ...

Και ύστερα είναι και κείνα τα βράδια πού βγάζεις από το συρτάρι τους δικούς σου βιοτόπους , μη προστατευόμενους από κάποια συνθήκη ,μόνο σαν απροσπέλαστα

και άβατα για τους υπόλοιπους που θα κοιτάξουν απορημένοι , οι ήχοι εκλύονται , οι σκέψεις παραμερίζονται , τα θαύματα λαμβάνουν χώρα ,σε μια χώρα ,σε ένα χώρο σε μια στάση τρένων από σταθμό χρόνια εκτός λειτουργίας , αλλά λες και ακούγεται ακόμα η βοή του παρελθόντος.Έλα γερο MOBY εσύ τα ξέρεις καλύτερα κι ο καθένας καλύτερα από το δημιουργό τους.

Καθισμένος στον ψηλότερο βράχο του νησιού.Πίσω , τα απόκρημνα βράχια .Εμπρός απλώνεται αχανής , μυστήρια ανεξερεύνητη , η υδάτινη επιφάνεια .

Ώς εκεί που φτάνει το μάτι.

Ώς εκέι που φτάνει το δεός , το πάθος για το άγνωστο, το ανέκαθεν νέο , η χάρη της διαδοχής .Μια ζωή απλωμένη , ξετυλιγμένο χαλί , ακέντητο ακόμα , επίπεδο και απλησίαστο .

Γνωρίζεις οτι θα περπατήσεις επάνω για να χαράξεις τις δικές σου γραμμές , ευθείες , καμπύλες ,γωνίες και ακαθόριστα σχήματα ,υφαίνοντας το ολόδικο σου σχέδιο , μοναδικό και ανεπανάληπτο στη φθορά του χωροχρόνου.

Ήρθε όμως η ώρα της επιστροφής .

'Ηδη απομακρυνόμενος ,διαπιστώνεις πως ξεκίνησε κιόλας , η διαδικασία της ύφανσης , της περιήγησης , που σήμανε αναπάντεχα πριν λίγο εμπρός στα μάτια σου.

Ας μην καλογυαλιστεί αυτή η νύχτα .

Ας την αφήσουμε να ξεδιπλωθεί αργά , μόνη , λιτή, απέριτη , απαλλάγμένη από τα χιλίαδες ιδιότυπα μοτίβα που την περιβάλουν ,έως τον ερχομό της.

Απελευθερωμένη από τη σύγχρονη ματαιότητα της ύπαρξης .Από αυτό που προτείνεται ή προστάζεται.

Να ερωτοτροπεί με το γήινο φλοιό.

Δεν μας αφορούν τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα .

Μόνο η νύχτα.Να αυτοαναιρεθεί, να αμφισβητητθεί. Όπως κάθε άλλη.

Κατάπινε την έρημο σαν τα χαπάκια που έπαιρνες για να αποφύγεις τον πρωινό πονοκέφαλο από το hangover της προηγούμενης βραδιας.

Ρουφούσε το χυμό από τα φυτά της άνυδρης γης λαίμαργα ,σαν μεθυσμένος που βρήκε ακόμα μια γουλιά ουίσκι στο αδειανό μπουκάλι , δίπλα στο μικρό τραπεζάκι με τα γεμάτα αποτσίγαρα και τα αναποδογυρισμένα καλύματα της θλιψης που γινόταν σιγά σιγά ένα ελαφρύ αεράκι ανάμεσα στους αιώνιους βράχους , τις σκληρές εκτάσεις , την έκσταση της στιγμής , τη περιπλάνηση στα άγνωστα φαράγγια τους εσωτερικού χώρου.

Άντε , τι περιμένεις , φέρε ακόμα μια μπύρα !

Το νέο προσπαθεί απεγνωσμένα να καταλάβει τη θέση του προηγούμενου

σ 'ένα θάλαμο γεμάτο συνωστισμένες μελωδίες ,

αρώματα , κινήσεις μορφασμούς ,

κι ατελειωτες παύσεις σιωπής .

Στο σταθμό , η αμαξοστοιχία

αναμένει άλλον ένα

απρόσκλητο επιβάτη ,

μόνο που αυτή τη φορά η

κίνηση προς τα εμπρός είναι αδύνατη.

Κάπου πέρα , διαγράφεται η έρημος και

ο ασυναίσθητος ήχος ορμητικών κυμάτων .

Η νύχτα καταβροχθίζει το φως ,

όλα μετατρέπονται σε αμφιβολία.

Ένας περαστικός κοιτάει το βαρύ ,

παλιό ρολόι

που κρέμεται πάνω από το σταθμό.

Πόσο αργεί η λύτρωση ;

Το προηγούμενο ήταν το ήδιστον.

Αυτό που θα επακολουθήσει αποκτά το γλυκόπικρο άρωμα περασμένης νύχτας.

Συγκρούεται με τις υποσχέσεις που δημιουργήθηκαν άθελα τους , το ραντεβού που επανεκδόθηκε , τις τεχνηέντως ηθελημένες υποχρεώσεις ..

Πόσο μάταιο μέσα στον κύκλο του καθιερωμένου , ανάμεσα στις συγκινήσεις του έναστρου ουρανού , του μικρού γαλαξία που μας περιέβαλλε , απειροελάχιστα σωματίδια κοσμικής ύλης .

'Η μήπως ατομικής ; Ένα ταξίδι στο υπερπέραν , χωρίς την παραμικρή προσπάθεια ή κατανάλωση ενέργειας.

Προσδεθείτε εσώτερα

ή ,

προτιμότερο ,

αφεθείτε .

Θα σε πιάσω μια μέρα να κυνηγάς τα σύννεφα , να με ρωτάς τι χρώμα έχουν , τι σχήματα παίρνουν πριν την οριστική τους πτώση στο έδαφος.

Και θέλω να δω την έκφραση του προσώπου σου όταν σου πως

τελείως φυσικά οτι δεν υπάρχουν , οτι αποτελούνται από την ένωση

του Υδρογόνου με το Οξυγόνο ,

οτι ο λογος που κινούνται εκεί πανω άπτεται μόνο

σε προβληματισμούς επιστημόνων της Φυσικής ,

που παρατηρούν με ολοένα και πιο αυθάδες μάτι την ύπαρξη τους

στη στερεότητα αυτής της αντίρροπης ύπαρξης δυνάμεων.

Οτι τα σύννεφα είναι πλέον η ειδικότης τους και κανείς δεν κοιτά προς τα πάνω , αυτή η κίνηση είναι εδώ και χρόνια αντιδεοντολογική.

Τότε ίσως να με κοιτάξεις και να μου πεις .

-Εμείς που πήγαμε ;

Μουσικά ηχοτοπία .

Τοποι στους οποίους βρίσκει καταφύγιο η ανομολόγητη έκφραση του είναι.

Όχι μόνο αυτό.

Εδάφη νέα , απάτητα , ανεξερεύνητα , δυσθεώρατα σε σύγκριση με τον εδαφικό περιορισμό της διαμετρούμενης επιφάνειας .

Ελαχιστότατες εκλύσεις συναισθήσεων ,

χημικών αντιδράσεων

που δεν υπακούουν στις γνώριμες επιστημονικές επιδιώξεις.

Με τι να σημαίνεται η ύπαρξη ...

Με φωνές , με ψιθύρους , με τυμπανοκρουσίες , με ήχους σερνόμενους στο γρασίδι ,

με μικρά ρυάκια που ενώνονται σε μικρούς χειμάρους ,

προχωρούν στον ποταμό και ξεβράζονται στην απεραντότητα της θάλασσας !

Με ένα άσπιλο χαμόγελο , ή την ηλιαχτίδα μιας νέας μέρας

ένα ερωτικό χάδι ή μια στάλα βοχής στο ημίφως.

Όχι , όχι , ας το αφήσουμε καλύτερα .

Έχει καιρό ,

χρόνο να απασχολήσει .

Κάπου σ' ενα σημείο του κόσμου προσγειώνεται ένας πρώην ιπτάμενος δίσκος.

Λίγο πιο πέρα ένας ασθενής υποβάλεται σε μεταμόσχευση καρδιάς.

Ένας περαστικός κολημένος στο τζάμι λιγουρεύεται τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου στη γωνία.

Κάποιος πήρε το δρόμο χωρίς επιστροφή , ενώ δίπλα του πηγαινοέρχεται

ο σωρός των άνανδρων οχημάτων ,

σαν τηλεκατευθυνόμενα θα έλεγες ,

να πάνε ,

να έρχονται ,

να σταματούν στο πρώτο

κόκκινο φανάρι .

Ο άλλος με το μαύρο τζην παντελόνι μόλις κατόρθωσε να διαβεί τον πολύσύχναστο δρόμο πατώντας και σβύνοντας το τσιγάρο

που μόλις πριν κρατούσε , γνωρίζοντας οτι ήταν το τελευταίο.

Η ξανθή τύπισσα δίπλα του ,κάτι σκέφτηκε , χαμογελάει , όχι για πολύ .

Σε λίγο θα φύγει ...

Καθισμένος στην άκρη της μπανιέρας ,

μ' ενα ποτήρι φτηνό κρασί στο ένα χέρι ,

ένα ακριβό πούρο να καπνίζει στο άλλο ,

δημιουργώντας την τέλεια αντίθεση ,

ανάμεσα στο κοχλάζον νερό ανάκατο

με τις σαπουνάδες και τους αφρούς ,

έτοιμος να καταδυθεί σ΄ενα ένοχο παρελθόν .

Από το μικρό σκονισμένο παραθυράκι ,

ένα χαμόγελο διαγραφόταν στο

βαθειά σκαμμένο

πρόσωπο

του Χένρυ Τσινάσκι.

Έρωτες που κυοφορούν στην αγκαλιά της ,

που σωριάζονται πριν τις αμετάκλητες αποφάσεις ,

που σιγοκαίνε στο ημίφως της σελήνης

ή ενός κεριού ,

άδολες σκέψεις του εγκαταλειμένου χρόνου ,

σκιές ανθρώπων που περπατούσαν στο πλακόστρωτο ,

προτού εξαφανιστούν στις χοάνες της ανάμνησης .

Έρωτες οριστικοί , μα και ανατρέψιμοι ,

πικρή στάχτη σβησμένη στο σταχτοδοχείο των αισθήσεων.

Μια βόλτα στην παραλία την ώρα που σκάει το κύμα ,

ο ουρανός θολός , το φεγγάρι απειλητικά παγερό ,

το μουσκεμένο από την υγρασία δέρμα , ο αέρας μανιασμένος ,

το νερό μαύρο σαν παλιό κρασί , αιώνιο το κορμί εμπρός τεταμένο ,

κόντρα στις θελήσεις του καιρού ,

οδοιπόρος και αποστασιολάτρης ,

συλλέκτης στιγμών χωρίς σημασία ,

τί να θέλει τέτοια ώρα η σημασία ,

κανείς δε χτυπά την πόρτα για να ζητήσει τι ;

έλα θα σε κεράσω ένα ποτήρι , να πιούμε τι ;

θα σου μιλήσω τρυφερά και ζεστά να πούμε τι ;

θα σε προσκαλέσω να το νιώσεις ,

αν το θες .

Αγωνίες της ωριαίας που λιώνουν

μέσα σε μια τζούρα καπνού και μια γουλιά ,

αγωνίες της στιγμιαίας που ανακάθονται υπομονετικά

κάτω από τον ουρανίσκο ,

ορμονικές εκλύσεις , χημικές δράσεις ,

ουσίες που σε καλούν για ένα ταξίδι ,

ποιος αναφέρεται σε ναρκωτικά ,

όταν υπάρχουν οι ουσίες , οι εθισμένες σε σένα ,

χρησιμοποιούμενες κατά τις διαθέσεις ,

χωρίς κενότητες και προσδοκίες ,

δεν προβάλλονται αλλά στιγματίζουν ,

δεν είναι ποτέ οι ίδιες και ,

πότε πότε ,

βλάπτουν σοβαρά τον εφησυχασμό της απάθειας.

Δεν επαναλαμβάνονται , δε συγκρίνονται ,

δε διαχωρίζονται σε κατηγορίες.

Συλλαμβάνονται και ανακαλούνται .

Προσοχή στις οδηγίες χρήσεως .

6 σχόλια:

elafini είπε...

συνήθως τέτοια κείμενα και τρόπος γραφής πρέπει να μένουν ασχολίαστα κι αυτό θα κάνω...

(θετικό ήταν αυτό ε? ;))

Dimitris είπε...

Τώρα που σε βρήκα δεν μου γλυτώνεις!

Θα έρθω και θα παίζω με τα φώτα όλο το βράδυ. Θα σε ζαλίσω και εκεί που θα παραπατάς σαν το κοτόπουλο, θα ανάψω και το στρόμπο και θα σε αποτελειώσω. Θα σε μαζέψω από κάτω και θα σε μεταφέρω πάνω στο ηχείο για να σε νανουρίσει και να ταξιδέψεις στους μεθυσμένους ήχους του μεταμεσονύχτιου παραληρήματος.

Cut to the present.

Θερμά συλλυπητήρια για την απώλειά σου.

Εγκάρδιες ευχές για την γιορτή σου.

Τώρα που σε βρήκα, ίσως να μην είναι και πολύ αργά.

Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.

Εις υγείαν...

Στον Αράκι, στον Καουρισμάκι, στο χωρίο και στον επαναστάτη, στο πετρωμένο κατακάθι του καφέ, στο κουλουριασμένο χαλί στο μπαλκόνι, στο απέναντι γυράδικο, στο ντουμανιασμένο ραδιοφωνικό στούντιο, στο ούζο με βυσσινάδα, στο πελώριο ηχείο που σε νανουρίζει, στην αισθησιακή μου**ρα, στην πρωινή βόλτα με το λεωφορείο, στα αγουροξυπνημένα περιστέρια στην Αριστοτέλους, στο Βερολίνο, σε ό,τι έπεται από δω και πέρα...

Καλώς σε βρήκα,

εις το επανειδείν.

evaversus είπε...

Πω πω !Τι μου θυμίζεις ...Πραγματα και καταστάσεις που κοντεύω να ξεχάσω .Και σε τι φάση με βρίσκεις ... 8 παρα τέταρτο το πρωί στο ραδιο Ε ξημέρωμα Σαββάτου με το Λιμπερτιν να κοιμαται ολομέθυστος στον καναπέ του υπογείου ... Ευχαριστώ για όλα ! Τώρα που βρεθήκαμε , πείραξε όσα φώτα θες , στο επιτρέπω .Συγκινήθηκα ρε ...

evaversus είπε...

Elafini δεν ξέρω τι να πω ... Απλά , ευχαριστώ ...

νίκος μπελάνε είπε...

Δεν ξερω τι κανω αυτη την στιγμη. Ολη μας η ζωη περνα μπροστα μου μεσα απο ενα τοσο δα ηλεκτρονικο παραθυρο μιας ολομαυρης flat οθονης, ενος μονιτορ που ποτε δεν εγινε δικο μας, που ποτε δεν γεμισε χρωματα του ουρανιου τοξου στα ματια μας, παραμονο στη ψυχη μας. Δεν ξερω τι κανω αυτη τη στιγμη, μα σε φιλω οπως δεν σε φιλησα ποτε και σ'αγκαλιαζω σα να γεννηθηκαμε μολις πριν απο λιγο..

evaversus είπε...

Το μόνιτορ πήρε το χρώμα της πραγματικής θλίψης ,της θάλασσας ,του ουρανού που ξεψυχά μέσα της ,της αχνής ,αχανής ελπίδας της έκτασης .Σε φιλώ ...