Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2008

something like ...poetry

Ουρανός Σεπτέμβριος 2002
Στα σύννεφα ο εαυτός παραληρεί ανάμεσα σε προδομένες εκτάσεις διατεταγμένες για την προσωπική μάχη ενάντια στα στοιχειά της ύπαρξης, σε πεπαλαιωμένες υλικές μορφές πρωτόλειες μορφές, ψυχή της ύλης
Σε ξαναβλέπω σε παρμένα όνειρα από τα μπουκέτα που μου χάρισες μια έναστρη βραδινή συστολή Όταν όλα συστέλλονταν για να βρουν Θεό
Ο σπόρος της θλίψης ωρίμασε
Μετά σάπισε, να δώσει τη θέση του στο υπέδαφος στην ανυπαρξία την αρχική στην απουσία .
Σου χαρίζω ένα βρώμικο λιθάρι να το κρεμάσεις στα κλαδιά σου, άδεια χέρια Ίσως να θυμηθείς την προέλευση που έκανε αυτό το κάτι να παραληρεί
Προνοώντας τη γέννηση δολοφονείται η μαγική ουσία απενεργοποιείται η έκφραση και μένει το χτες να χάσκει απόμερο σε μια γωνιά του ολότελου
Δεν θα αναζητήσω ούτε σήμερα τους λόγους που οδηγούν, σκαλίζοντας την τρυφερή επιφάνεια αναζητώντας, αποζητώντας τη μικρή μου θέση σ' αυτό τον αχόρταγο ουρανό

απόψε και μόνο (Τετάρτη 22 Μαίου 2002)
Απόψε η ψυχή μου θα βουτήξει στο κενό ένα δρόμο θέλει να βρει ακατανόητο θέαμα, επίπληκτο
Χάος στην είσοδο της μαύρης πυρκαγιάς κίτρινα μπλε ολοπλούμιστα τα φώτα θα καίνε για σένα
ο ερχομός μιας μάυρης Άνοιξης πικραίνει το σάλιο εισέρχομαι στα κύταρα μου αναδιπλώνω την κραυγή μου να γεμίσει το στήθος με ευχές ,ξεβράζοντας όλη τη στάχτη τόσων αιώνων μέχρι τον ξεσηκωμό σου
να με δει να κάθομαι πάνω στις ιδέες που κατολίσθηση μεγάλη τις βαραίνει και μετά να πιω από το κρασί της μοναδικής τραυλότητας που πεθαίνει και τον αναστάσιμο κρότο, να με δει να μαραίνω τα πέταλα ,να τα χάνω μπρος σε τέτοιο γλοιώδες μεγαλείο φτύνοντας λέξεις φτηνές, ανάξιες να τις ρίξεις μια ματιά μπολιασμένες με σπέρμα οδυνηρό, ανήμπορο να σηκωθεί για τη νέα έξοδο από τα συσπασμένα πρόσωπα που ρίζωσαν μέσα στο φτωχό κεφάλι μου χωρίς να γνωρίζουν το σφάλμα που διατελούν μισώντας τα με μανία, προσπαθώντας να τα μεταβάλλω σε αγάπη ανήμπορα, ανήμπορος,δεν μπορώ να αγαπήσω αυτό που περιγράφω, δεν μπορώ να αποβάλλω τα πρόσωπα και αυτή την μυρωδιά καμένης σάρκας να αναδύεται στην ατμόσφαιρα
λειαίνοντας τη μνήμη...



Η μακριά θάλασσα (4 Φεβρουαρίου 2004)
Πνέουμε στην κοιλάδα των ιδεών
λυγίζει ,κάμπτεται , επανέρχεται ήχος ο κενός
το άδειο μπροστά στην Ουσία
ευκίνητες αισθήσεις αεικίνητο πέρασμα
θάλασσες του πάθους μοναχικά πανιά
στέρεο κατάρτι μελωμένος ήλιος νωχελικό το χρώμα
ρέουμε στο άσπιλο
κλειδωμένες λέξεις μυσταγωγία θροΐζουν οι αρμοί σα λεπτά ημιτόνια ,
απλωνόμαστε εραστές του μη-Είναι
έλιωσαν οι σκέψεις
βυθίζεται η έννοια στην απεραντοσύνη βαριές , συμπαγείς υδάτινες μάζες ακολουθούν το αέναο ξετυλίγονται οι αναπνοές
στο Τώρα πρωτόμορφες εκλάμψεις η Ζωή σαλεύει εισχωρώντας στα απύθμενα
κατανοημένες πολυσχημίες συστέλλονται για να διασταλούν , να χαθούν στο περίβλημα μιας έκτασης πελιδνής
ουράνιες συστοιχίες αρμονικά προσπερνούν το Τότε ,σπείρες στην άμμο όπου θαμμένη η αντήχηση αναριγά στο αισθητήριο
και ιδού ο ορίζοντας με τις προεκτάσεις στις απολαβές ως το Πέρα , τα πέρατα της Λήθης που προϋπήρχε , της Γνώσης που συνέπλεε ,
ταξιδιώτες του Όλου αυτό θα είμαστε


 
Καπνογονία (1 Αυγούστου 2002)
Ο καπνός σαν δαίμονας βγαίνει από το ανοικτό παράθυρο ίσια στο φως
Η ανάγκη για παραστάσεις επιτεταμένη
Μόνο ότι υπάρχει μέσα μόνο ότι υπάρχει μέσα αξίζει
Αξίζει να φυλαχθεί
Η αλήθεια κλυδωνίζεται ακόμα
Ανάκληση του ζειν Του ζειν εν τη αληθία
Και μετά λέξεις να σκεπάσουν αυτή την απατηλή μειλίχια όψη της ορμής
Κερνιόνται θαύματα οι στιγμές όμορφα θαμμένα μυστικά στους κήπους του
Και Ώ το φως Πλειονότητα των δεσμών Μέσα στο ακατέργαστο Υφασμένο περιτύλιγμα
Ώ της ζωής περίεργο μονοπάτι
Που τους αρμούς στυλώνουν μύρια όσα έως το ένα ιδρωμένα όντα
Μέχρι τις νύξεις της απόλυτης σιγής Απομυζάς τις πλέξεις τις επίμονες Αποκοιμήσου έως το τώρα
Κάποιος μας θυμήθηκε
Με σπάνια επίσκεψη θέλησε να μας τιμήσει έως το τώρα
το υπέρτερο.

Είσοδος [σε μια ακατέργαστη μορφή (μαστίχας)] 7 Αυγούστου 2002
Κάποτε μου πρόσφερες αυτό που ήθελα τώρα είσαι απογοήτευση στεκόσουν εκεί με τη μορφή σου την ατίθαση Μου ‘δινες το σχήμα σου
Αυτό που σε έπλαθα να είσαι η έκφραση μου σε καμάρωνα το νέο έργο της Αυτού δημιουργίας
Παράξενα τέλεια με τις λεπτές όλο στιλπνότητα εκφάνσεις σου τραβολογούσα την ύλη σου σε ένα ταξίδι εξωκοσμικό είχες πλαστεί για μένα στο πλάσμα της απόλυτης εξουσίας
Δράκος φάντασμα με χέρια πλοκάμια να καταβροχθίσουν ακόμα και την έπαρση μου απέναντι στο Δημιουργείν
Θα σε κρατούσα γνωρίζοντας πως η υφή σου ξεμάκραινε σε σχέση με το χρόνο απομακρυνόταν θαυμάσια
μα Πως νόμιζες οτι δεν θα συνέβαινε να σε συνθλίψω στο δάχτυλο με την προαιώνια κίνηση που μου έμαθε τόσο συνταρακτικά το Γένος
Τώρα σε κοιτώ τόσο απλή για να μου σημάνεις την αυριανή επιστροφή,
τόσο γλοιώδικα γελοία για να σημαίνεις
Είσαι το πλάσμα που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της ανικανότητας
Αυτό ήσουν
Τώρα επέστρεψες στη γλυκιά προοριστική σου λαβή
ΤΩΡΑ
Είσαι η Ισχύς


Ενθαδε υπoκειται
Γιατί; Το λουλούδι δεν ανθίζει Πέφτοντας έξω απ' τις τρικυμίες
Απορροφά την όψη Και την άγνοια
Πού;
Θα βρεθούν Να παίξουν τους ρόλους
Συγχέουν με αντιφάσεις Το άδολο
Πώς;
Να επέλθει η λύτρωση Τι χρώμα θα 'χει Ο αδιάκοπος βασανισμός
Με ποιο βρώμικο μύρο σε μύρανε Γιατί βρωμάει υπόνομο το κλίμα
Πού είναι το κύμα;
Πόσα θα χρειαστούν κελιά
Για να επιβεβαιωθεί Η ελευθερία
Σύμπτυξη, σύμπτυξη, σύμπτυξη Εξομοίωση της ζωής
Σύνθλιψη
Πάρε μας Ήλιε οδηγέ και πέτα μας πίσω, ουραγέ
Σε ξεπέρασαν
Πάλι σε ξεπέρασαν Οι Αμφιβολίες ; ; ;
Πιστό σκυλί γλείφοντας Τις πληγές τους
Προχωρώντας μπροστά Στην Άβυσσο
Σε εντάλματα παρατεταμένης ανοχής βούτηξαν την ανάγκη
Ακόμα δεν ήρθε... Θα έρθει;
Βεβαιότητα αξεπέραστης αποτυχίας χλεύη οδυνηρή στο πέρασμα Στην άλλη πλευρά Εκεί όπου υπάρχει Το υπάρχω Το ζω, έμβια με βία
Και μετά, το ήδη υπάρχον
Το αναμενόμενο Χωρίς μαγεία Λίγη μαγεία
Μοιράζουν απλόχερα Τα χέρια-φίδια Υποσχέσεις καταπλάκωμα Μακριά από όλους σας. Μέσα σε όλους μας Σφυρίζει το ερπετό Ο αυτός ήχος της σιωπής της απύθμενης
Τον πρόωρο επιδιορθώνοντας.
Αποσταγμένοι καλλωπισμένη
Τέλειες τελείες Κείμενες Δεν έχω τίποτα πλέον
Με συγχωρείτε;
Υπάρχω;
Λυπάμαι γι' αυτό
Τις νύχτες μέρες μου Εξορκίζω να φανούν
Ο δρομέας έκοψε το νήμα Της Έκφρασης
Αδυνατώ
Λίγο ακόμα Πιο κοντά
Λίγο πιο κοντά Αν πλησιάζει . . . Το μεγάλο ταξίδι
Σε τι υπόκειται;
Τι το υποσκελίζει;
Προς το παρόν , ενθάδε υπόκειται . . . Τίποτα δεν γκρεμίστηκε
Και κάτι Ακόμα
Συνεχίζεται ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: