Ας μη
μιλήσουμε για μας
Ας μιλάμε
πλέον για τα σύννεφα
Για
τα χιόνια στα βουνά
Για
τη φωτιά και το τσουκάλι
Για
την τροφή
που αποζητά
τόσο ο κόσμος
Για
τα μολυσμένα κύτταρα
και
τα μαραμένα νούφαρα στις λίμνες
Όχι
άλλο για προσωπικές ανησυχίες
που
κάνουν τον καρπό να σαπίζει
Ούτε
για μουσικές
που
ενώνουν ,που χωρίζουν
Ας
μιλήσουμε για το βόμβο του σμήνους
την
ανάγκη του που κρέμεται
Τα
σιγοψιθυρίσματα των σκαθαριών
που
μας τιμούν μέσα στο χώμα
Τα
καλειδοσκόπια της ψευδαίσθησης
ίσως
να διαλύσουν
την
πανδαισία την υπαρκτή
Ας
μιλήσουμε για τα χέρσα χωράφια
και
το σπόρο που μάταια κείται
Το
νερό της βροχής που θρέφει τους ουρανίσκους
των
θηλαστικών
Αυτό
που μας αποζητά έχοντας νοηθεί
Ας
μιλήσουμε πλέον για μας
Τον
ένα με τον άλλο
σειρά
κλαδιά
το ψηφιδωτό
στο Σύμπαν
τις γκρεμισμένες
στέγες ανήλιαγων σπιτιών
από
θειάφι και σπέρμα κακό
από
κάρβουνο και διαμάντια αστραφτερά
Ας
αφήσουμε τα πάθη για μετά
Μετά
το τέλος του υπάρχοντος ουρανού
Αυτού
που κοιτά νωχελικά ο ερωδιός ζευγαρώνοντας
Ας
γυρίσουμε πίσω
στα
πρώτα βήματα του νου
εκεί
όπου ΄δάκρυζαν από συγκίνηση οι κερασιές
χασκογελούσαν
οι αγριόχοιροι
μπρος
στις ατέλειωτες ξιφασκίες των μάταιων
χλευάζοντας
τις εκρήξεις των σπλάχνων της
οι
ρίζες και τα βρύα
βέβαια
πως θα επικρατήσουν
πάνω
σε κρανία αιματοφορεμένων ασπίδων
σα λιπάσματα
αέναα στον πόλεμο της
Και
μεις πλάσματα είμαστε
τροφή
θα ζητήσουμε κι ας τη στερούν
να
μας αρκεί η τροφή και όχι παραπάνω
απ
την τροφή του διπλανού
Όταν
οι πόρτες θ ανοίξουν
και
θα ξεχυθούν οι σωρεύσεις
να
καταπνίξουν τους σωρείτες
εμείς
θα ξαποσταίνουμε
κάτω
απ τη σκιά του παχύφυλλου
θα
βουτάμε στις καλαμιές
και
θα σας βλέπουμε από ψηλά
Θα
σας απλώσουμε το χέρι
και
σεις από φόβο τότε
θα
συρθείτε ξοπίσω
μέχρι
να επέλθει
η
Ισορροπία